Tour de Tirol
Grindwegen, onverharde paden door het bos, lange fietswegen langs rivieren – wie Tirol uitgebreid wil leren kennen, heeft een handvol verschillende vervoermiddelen nodig. Sinds kort heb je dus ook nog de gravelbike. Met zijn brede banden en heel lichtfiets kader zouden ze ideaal zijn voor pret op en naast de weg. Maar is dat ook echt waar? Een experiment: drie dagen, weinig bagage en 200 kilometer.
Wat we willen bewijzen: met gravelbikes kan je zo snel fietsen als met een racefiets.
“Wow, dit is geweldig!” roept Valentin. Mijn beste vriend zit gebogen over zijn fiets en trapt erop los. Ik rij vlak achter hem aan en zie alleen zijn achterste en een zadeltas, die bijna hypnotiserend heen en weer zwaait. We rijden op een grindweg, ergens in het Kaisergebergte, vrij snel en proberen nog sneller te worden door elkaar in het wiel te zitten en de slipstream volledig te benutten. Naast ons vervagen de sparren tot een bruingroene muur, in het dal raast een beekje door een kalkstenen bedding. Veel tijd al dat natuurschoon te bewonderen, is er niet. We trappen over het brede, vlakke bospad en genieten van de kick die onze snelheid ons verschaft.
Gravelfietsen zijn een mix van mountainbikes en racefietsen, ontworpen voor lange fietstochten op onverharde wegen. De banden zijn breder en grover dan normale racefietsbanden, het fietskader zeer robuust en het stuur is gebogen - hierdoor kun je vaker van grippositie wisselen en bij hoge snelheid vlak op het stuur liggen. Voor onze 3-daagse tocht nemen we snelle, 33 millimeter brede banden en een smal racefietsstuur. We stoppen onze bagage in onze fietstassen die aan het zadel, het fietskader en voor het stuur worden bevestigd. Dat maakt ons nog wendbaarder en aerodynamischer. Wat we willen bewijzen: met gravelbikes kan je zo snel fietsen als met een racefiets.
Onze fietstocht door Tirol begint op een zonnige zomerochtend bij het treinstation van Seefeld. We zijn met z'n drieën: Valentin, een goeie vriend uit mijn studententijd, onze fotograaf Olaf en ik. Ons plan: bikepackend Tirol herontdekken met gravelbikes. We houden allemaal van fietsen. Vorig jaar doorkruiste Valentin Europa en Nieuw-Zeeland op een racefiets. Ik bezit een mountain- en downhillfiets maar sinds ik in de stad woon, ben ik vaker op mijn renfiets onderweg. Gravelbikes zijn voor mij een marketinggimmick. Een renfiets met mountainbike kwaliteiten? Dat hoef ik echt niet. Wat was ik naïef?!
We hebben geen exacte route voor onze tour, alleen een vaag plan: we willen van Seefeld naar de Achensee en verder naar Kufstein fietsen en het Kaisergebirge. In Tirol vind je 1.000 kilometer fietspaden, die ideaal zijn voor gezinnen en recreatieve fietsers. Je vindt er verschillende downhill-bikeparken en uitdagende routes zoals de 32-etappe "Bike Trail Tirol" zijn zeer geliefd bij mountainbikers. Tijdens onze fietstocht willen we zoveel mogelijk pret beleven, maar natuurlijk ook aan onze conditie werken. Dus kiezen we voor een mix van grindwegen, steile bergen, mooie panorama’s en leuke hotelletjes en pensions – en natuurlijk zeggen we tegen alles wat we nog spontaan gaan beleven “JA”!
Begin met iets geks
“Mannen, ik heb zin in iets geks.” Valentin stopt zijn waterfles terug in de bidonhouder. Iets geks betekent in dit geval: laten we over het Karwendelgebergte naar de Achensee rijden. Dat betekent 1.800 hoogtemeters over grindwegen, twee bergpassen en smalle paden - een uitdagende route voor de eerste dag. Olaf en ik zeggen “ja”. "Eens kijken of onze fietsen en onze lichamen hiertegen opgewassen zijn,” voeg ik toe. We sjorren de stuurtassen vast, proppen nog een sportreep in onze mond en fietsen richting het Karwendelhaus.
Vanuit Seefeld fietsen we door sparrenbossen, langs verkwikkende beekjes. Het ruikt naar vochtig mos en warme sparrennaalden, verderop horen we het gerinkel van talloze koebellen. De grindweg wordt steiler. Links van ons torenen de ruige rotsen van het Karwendelgebergte uit en rechts de bergtoppen van het Vompergebergte. Dennenbomen en kleine esdoorns omzomen het pad, boven ons cirkelt een buizerd, zo ver het oog kan kijken, alleen maar staalblauwe hemel. Het loopt goed met de gravelbikes: onze fietsen graven zich dapper een weg door diep grind. Alleen als er grote rotsen hier en daar opduiken, moeten we ons ietsje meer concentreren en ons een weg banen.
Na een laatste steile klim bereiken we onze eerste bestemming voor vandaag: het Karwendelhaus. Tegen de rotsen voor het hostel leunen mountainbikes, e-bikes en wandelstokken. Niemand anders is hier met de gravelbike heen gereden. Een oudere heer inspecteert nieuwsgierig onze fietsen. "Zijn dat renfietsen?" vraagt hij hoofdschuddend. "Eerder gravelbikes", antwoordt Valentin en duidt op de brede banden. "Gravel... wat?" zegt de man. "Gravelbikes", zeg ik en leg het verschil uit met normale renfietsen. "Geweldig, en daarmee kun je hierheen fietsen?" vraagt de wandelaar. Wij knikken. Ja, en hopelijk nog veel verder.
Bergop en bergaf
Na de lunch rijden we bergafwaarts over grind- en asfaltwegen door de Johannes- en Riss-vallei, vooraleer we een smal pad inslaan richting het Plumsjoch. Langs bijna eindeloze haarspeldbochten klimmen we hoger en hoger, kruisen verschillende beekjes en fietsen langs steile afgronden. Ieder van ons heeft nu zijn eigen tempo, praten doen we nauwelijks, iedereen probeert energie te sparen. Mijn benen branden, de zweetdruppels lopen over mijn gezicht, druppen gestaag van mijn kin op de bovenbuis van de fiets. Hoe hoger we klimmen, hoe frisser het wordt. Als we de het Plumsjoch bereiken, giert een koude wind om onze oren en over onze bezwete ruggen lopen rillingen. Windjasje aan en dan gaat het langs een steil grindpad weer naar het dal.
Amper twee uur later zitten we aan een tafel met witte tafellakens. Hotel Liebes Caroline, onze accommodatie voor de nacht, trakteert ons op een galadiner. De obers dragen een pak en serveren zalmtartaar, tuinkerssoep en rosbief. We drinken een goede Cuvée - en een paar liter water. Het voelt bijna onwerkelijk dat we op dezelfde dag het Karwendelbergerte zijn overgestoken. Maar dat is inderdaad wat een gravelbike kan: het laat natuur en beschaving samensmelten. Dan herinnert de indringende geur, die van onder de tafel opstijgt, ons aan onze sportieve prestaties van vandaag. Om bagage en ook gewoon gewicht te besparen, hebben we maar één paar schoenen bij ons - en na een lange dag op de fiets en door de verschillende beekovervangen, stinken onze sportschoenen verschrikkelijk. "Jouw t-shirt is binnenstebuiten", zegt Valentin grinnikend. Korte paniek. Hij heeft gelijk. Maar het maakt me niet uit, denk ik bij mezelf, als je door de wildernis fietst, mag je er ook wild uitzien. Het hotel ligt aan de Achensee, het grootste meer van Tirol. Samen met het Achental vormt het de grens tussen het Karwendelgebergte en de Brandenberger Alpen. Het meer werd ongeveer 20.000 jaar geleden gevormd als een eindmorenemeer na de laatste ijstijd. De Achensee wordt ook wel de "Tiroolse Zee" genoemd. Als we de volgende ochtend langs de oever fietsen, zien we het heldere, groenblauwe water en begrijpen we ook “waarom”. Langs de noordelijke oever slaan we af richting Kufstein.
Fietsen en zwemmen
We fietsen een tijdlang langs hoger gelegen paden met fantastische panorama’s, vullen onze magen met een portie tagliatelle en cantharellen in het Kaiserhaus aan de Brandenberger Ache, zwemmen in bergbeekjes en springen 's middags in de Thiersee. Dan zitten we op de verdedigingsmuur, laten onze voeten in het water hangen en genieten van de zon, die onze rug verwarmt. Korte pauze. Ik kijk hoe de vissen in het water zwemmen. Hier zou je eeuwig kunnen zitten. We stappen weer op de fiets, ontspannen. Losjes gaat het naar Kufstein en we genieten van het uitzicht op het Kaisergebirge. Daar willen we morgen heen.
We overnachten in de Auracher Löchl, een 600 jaar oud hotel in de binnenstad van Kufstein. We genieten een lekker biefstuk, rosbief met uien en gebakken kip, waarna we nog wat drinken in de “Stollen 1930”, de grootste jeneverbar ter wereld met maar liefst 850 soorten jenever. Tijd voor een eerste tussenbespreking: "Ik had niet gedacht dat gravelbiken zo leuk zou zijn, ik zou het wel vaker willen doen", zegt Valentin terwijl hij van zijn glas nipt. Ik knik instemmend. Ik hou ook van deze nieuwe manier van fietsen: onze fietsen zijn licht en wendbaar, alles wat we nodig hebben zit in de fietstassen en tot nu toe is er echt geen route geweest, die we niet konden rijden.
De volgende ochtend rijden we na het ontbijt over kasseien door de smalle straatjes van Kufstein naar de Inn. Vandaaruit slingert een kleine grindweg door weelderige groene weiden. 's Middags fietsen we op de iets grotere hoogte op de flanken van het Kaisergebergte onder de sparren. Tik ik met mijn wijsvinger mijn versnelling aan, dan springt mijn ketting met een zachte klik naar het volgende tandwiel. Ik trap en voel mijn fiets snelheid maken. Ik schakel hoger en hoger en flits over het grind. Vlak achter Valentin gebruik ik zijn slipstream, zie zijn zadeltas voor me heen en weer dansen, naast me vervagen de sparren tot een bruingroene muur, in het dal raast een beekje door een kalkstenen bedding. Ik geniet van deze snelheid en wens stiekem dat deze reis nooit meer eindigt.
