Trailrunning - een zelfexperiment
Andrea wil trailrunning uitproberen. Als hardloopster wil ze eens iets nieuws proberen. Maar als bergbeklimster is ze sceptisch: kun je nog wel genieten van de bergen als je trailrunt?
De eerste keer dat ik echt met trailrunning in aanraking kwam, was eerder onvrijwillig: ik was net aan het trainen voor mijn eerste marathon en er stond een training van 22 kilometer op het plan. Het probleem: ik verbleef net op het Griekse eiland Santorini - een eiland dat vrij klein en heuvelachtig is. Aangezien ik niet op de verharde hoofdweg wilde lopen, waarop de vrachtwagens rakelings langs me denderden, zat er niets anders op dan te joggen langs de smalle weg bij de klippen. Het was er behoorlijk rotsachtig en het ging constant op en neer.
Ik merkte al snel dat ik niet echt goed voorbereid was: ik had te weinig water bij me - en toen werd het ook nog donker! Natuurlijk had ik op vakantie geen hoofdlamp meegenomen. Een grote uitdaging voor mij als niet-trailrunner. Want dat wou ik nooit worden. Ik heb me altijd de vraag gesteld waarom deze trailrunners niet gewoon kunnen ontspannen en genieten van de bergen. Moet je nu werkelijk uit elke hobby een wedstrijd maken?
Maar ik moet ook toegeven dat ik deze eerste keer trailrunning achteraf bekeken wel heel spannend vond. Het was leuk om van rots naar rots te springen en niet gewoon een rondje te joggen. En dus besloot ik dat ik het trailrunning nog eens een kans wou geven: weliswaar met voldoende water op zak, overdag en vooral goed voorbereid.
Toen ik voor het eerst op internet op zoek ging naar informatie over trailrunning, las ik veel over de vele voordelen: trailrunning zou bijvoorbeeld veel beter zijn voor jouw geheugen dan 'normaal' joggen. Door de ups en downs en de niet geëffende paden moet je je veel meer concentreren. Dat kan ik bevestigen. Check.
Ik las ook dat door het bergop lopen je sterkere beenspieren ontwikkelt, dat de ongelijke ondergrond zorgt voor meer coördinatie en stabiliteit in de enkels en dat ik ook zelfverzekerder kan worden door bergafwaarts te rennen. Het klinkt mij allemaal plausibel.
Aan het einde van mijn kleine recherche is één ding zeker: het zal zeker spannender, gevarieerder en avontuurlijker zijn dan mijn standaardroute over een onverharde weg langs de rivier. En waarschijnlijk nog beter voor mijn lichaam. Ik heb er zin in.
Mijn eerste pogingen in de bergen
Dus bij mijn volgende meerdaagse tocht in de bergen wil ik meteen het beste van mezelf geven. Ik ben zeer gemotiveerd! De eerste meters jog ik vrij snel, maar naarmate het steiler wordt, kom ik niet verder. Ontgoocheling. Wanneer ik aankom op de 835 meter hoge top puf ik en zweet ik me kapot. Niettemin stel ik vast, tot mijn verbazing, dat ik veel sneller was als de vorige keer, toen ik de bergtop al wandelend beklom. Natuurlijk had ik veel minder bagage bij me. En omdat ik wou “trailrunnen” was ik wellicht ook sneller.
Ik keek minder rond dan anders, zei geen woord en nam geen pauzes. Op de één of andere manier had ik me toch voorgesteld, dat het makkelijker en vooral sneller zou zijn. Het lijkt op dit moment niet zo heel anders dan wandelen - alleen was het veel intensiever, zweterig en ook wel met meer haast. Aan de andere kant ben ik ook trots als ik boven op de bergtop aankom: volgens de wegwijzer duurt de klim dubbel zo lang.
Conclusie: ik word beter, het is leuk, ik kon me ontspannen en was veel sneller dan al wandelend. Ik voelde, vooral bij het bergafwaarts lopen, dat het veel vloeiender en soepeler ging dan bij het wandelen omdat je niet remt bij elke stap, maar je gewoon veel vlotter bent. En – daarover heb ik lang nagedacht – ik kon toch genieten van de bergen en het uitzicht. Zo langzaamaan krijg ik dan toch de smaak te pakken. Snel en met heel weinig bagage op pad zijn in de bergen, het kan wat.
Ik zoek een trainer
Maar ik heb nog veel vragen en voel me geen expert in trailrunning. Ik besluit: ik heb een trainer nodig. Voor tips en tricks in verband met het hardlopen en ook voor mijn training. Ik neem contant op met Rosanna Buchauer - zij is een professionele trailrunner, maakt deel uit van het team van Dynafit en heeft al een paar medailles gewonnen. Om te beginnen wil ik begrijpen, wat iemand fascineert aan deze sport. "De ongerepte natuur en de stilte. Daarvan geniet ik zeer. Vooral omdat ik veelal alleen op pad ben en daardoor ook ongestoord", zegt Rosanna. "Maar ik geniet er ook van om thuis nog rustig te ontbijten en 's middags dan weer terug te zijn, terwijl anderen de hele dag nodig hebben voor de toer." Oké, het gaat dus niet alleen om snelheid, maar ook om de tijd die je "wint" en waar ik dan van kan genieten, bijvoorbeeld op de top of in een hut.
Met mijn nieuw equipment wil ik nog meer trailrunnen. Maar hoe vind ik een passende route? Ik denk dat mijn eerste pogingen in de bergen gewoon te steil waren. Ik kon daar niet eens joggen en dat ontmoedigde me. Rosanna schrijft me: “Kies een kleine trail, niet te steil, met zowel boswegen als paden. De bosweg om lekker joggen en als het pad te steil wordt, dan om te wandelen.” Oké, daarnaar ga ik op zoek. Ik ontdek in het internet de Isar Trails. Perfect! Het pad gaat omhoog en omlaag, voert over smalle paden, maar ook bredere. En het is vlak voor de deur. Geweldig om te trainen. En goed om te weten dat wandelen ook helemaal oké is. “De meeste mensen denken dat je altijd bergop sprint! Zelfs de profs wandelen de steile stukken gewoon omhoog”, legt Rosanna uit. Dat stelt me gerust. “Doe het maar rustig aan bij het begin. Het is beter om langzaam maar gestaag te lopen en niet bang te zijn als het iets steiler wordt.” Ik vind een perfecte ronde: 9,1 km, 266 meter naar beneden en slechts 169 meter naar boven.
Met nieuwe kennis van zaken op naar de volgende trails
Dus pak ik mijn nieuwe rugzak in, neem wat om te drinken en een kleine snack mee en stop alles in de zakjes van mijn sport-shirt. Schoenen aan en daar gaan we! Rosanna gaf me nog 2 tips: als je bergop rent, neem dan hele kleine stapjes en probeer niet al te snel willen gaan; als je bergafwaarts jogt, maak dan grote sprongen en wees niet bang voor een ietwat grotere vaart.
De trail begint met een vrij breed bospad en is vrij vlak. Wat me meteen opvalt: het pad voelt heel fijn en zacht aan onder mijn voeten. Het stuitert echt terug, vooral in vergelijking met asfalt of grind. En: dat voelt niet alleen lekker, het is ook veel beter voor mijn botten, zo lees ik later bij mijn recherche.
De trail voert naar beneden, het pad is heel erg snel. Ik spring over wortels en dan over een boomstam die in de weg ligt. Ik duik onder takken door of spring over een klein beekje. Na een paar kilometer merk ik ook hier: ik ben met mijn gedachten helemaal in het hier en nu, omdat ik me volledig op het pad moet concentreren. Alle andere gedachten zijn verdwenen. Dat voelt geweldig! Ik ben blij en zweef bijna over het pad. Ik merk hoe ik steeds sneller word. Vooral als je bergafwaarts gaat. Ik word moediger en zelfverzekerder. Maak steeds grotere stappen en sprongen. Ook in het bergopwaarts rennen, word ik beter. De tip van Rosanna om kleine stapjes te nemen bergopwaarts, helpt heel erg goed. Maar bergop gaan is natuurlijk ook veel zwaarder en af en toe moet ik een steil stuk wandelen. Maar dan gaat het weer een stukje bergaf.
Mijn conclusie na 9 kilometer: Mega! Het is veel leuker dan "normaal" joggen, het is heel afwisselend en de tijd gaat veel sneller voorbij.
Thuis aangekomen, gestretcht en gedoucht, voelt mijn lichaam anders aan dan na een paar kilometer joggen. Mijn benen voelen zwaarder, maar op de één of andere manier voel ik me ook gelukkiger – zoals na een klein avontuur. Trots op mezelf. Een lekker gevoel.
Mijn positieve ervaringen motiveren mij om door te gaan. Ik loop verschillende trails, sommige langer, sommige steiler, sommige met nog meer hoogtemeters. Het voelt goed en ik merk dat ik zekerder en dus sneller word. Maar ik merk ook dat mijn beenspieren zich sterk ontwikkelen – en tegelijkertijd ook mijn hele bovenlichaam. Daarom doe ik ook steeds een paar oefeningen, die Rosanna me aanraadde. Bijvoorbeeld de plank (elleboogsteun), oefeningen op handen en voeten of squats.
Trail in het Pitztal
Genoeg alleen getraind. Ik voel me klaar voor grotere bergen en echt alpine trails. Ik ontmoet Rosanna in het Pitztal. Om precies te zijn in Mandarfen. Het Pitztal is erg populair bij trailrunners: je kunt direct starten in het dal, er zijn veel leuke hutten om even pauze te maken en veel spannende bergtoppen om te beklimmen. Mogelijkheden ten over dus! Voor mij gaat het vandaag 631 meter omhoog. Ik vertrek bij de parkeerplaats in Mandarfen en mijn doel is de prachtige Rifflsee.
Voordat we vertrekken, warmen we ons op. Dan de laatste tips: "Als het te steil wordt tijdens het klimmen, dan helpt het om met jouw handen op jouw bovenbenen te steunen ", legt Rosanna uit. “Als we weer afdalen, dan kijk naar voren, niet naar beneden en neem grote stappen en sprongen. Voel je als een kind. Onbevangen en heel speels.” Het klinkt altijd zo simpel met Rosanna. Maar ik heb wel een beetje angst voor de trail naar de Rifflsee. "Omhooglopen is best hard werken", geeft Rosanna toe. "Het gaat meer om uithoudingsvermogen. Bij de afdaling draait alles om techniek, zodat er niets gebeurt.” Het grootste gevaar hierbij is een val of verstuikte enkels. Daarom is het belangrijk om goed te trainen.
Zoals Rosanna zei, laten we langzaam starten. Ze laat me vooroplopen, zodat ik het tempo kan bepalen. En de eerste meters gaan best goed. In het begin kan ik langzaam joggen, naarmate het steiler wordt, wandel ik eerder. Het is nog steeds zwaar. Ik zweet vrij snel. Ik zou eigenlijk de eerste pauze willen nemen, maar al na een kwartiertje denk ik bij mezelf: "Ik doe liever eerst wat rek- en strekoefeningen." Hoe slaagt Rosanna er toch in om zich bijna elke dag zo'n berg op te worstelen? Ik ben hier nog niet goed op voorbereid. "Het is goed om niet meteen het bereiken van de bergtop als doel voor ogen te hebben. Het is beter om het hele traject in kleine stukjes op te delen: ik slaag erin het bos te bereiken, dan het hutje, dan het meer.” Klinkt goed. Op weg naar boven helpt het me om telkens de daaropvolgende bocht als doel te stellen. Zo komen we stukje bij beetje hoger en hoger.
Nu even een korte pauze. Even iets drinken en een snack eten. Wat heeft Rosanna nog meer bij zich? “Een dunne jas en een isoleerdeken. Als je bezweet boven komt, kan het snel koud worden. En in geval van nood is de isoleerdeken ook erg belangrijk, vooral omdat je misschien wat langer moet wachten tot iemand je komt redden”, legt Rosanna uit. Hopelijk hebben we die vandaag niet nodig, denk ik. En we lopen langzaam verder.
Na ongeveer een uurtje komen we aan bij het meer. Schitterend. Prachtig uitzicht, de zon schijnt, perfect. We hebben wel een kleine pauze verdiend. We bestellen soep en “Topfenstrudel”. De tijd die we gespaard hebben door de berg op te lopen, gaan we nu dubbel en dik genieten. En Rosanna heeft gelijk: ook tijdens trailrunning kan ik genieten van de bergen. Zowel bij het eten van een snack met uitzicht op de bergtop als bij een kopje koffie in een berghut. "Natuurlijk, als ik nu wedstrijden loop of een intervaltraining doe, pauzeer ik niet", zegt Rosanna. "Maar bij de volgende trail geniet ik dan dubbel en dik van een rustiger tempo en een tussenstop."
Nu volgt een rondje rond de Rifflsee. Na het vele bergop lopen, is dit wel echt een verademing. We joggen lekker. En ik geniet ervan om nu naar links en rechts te kunnen kijken. Kijken naar de koeien en de rennende paarden en genieten van het uitzicht op het meer. "Oh, trailrunning kan ook echt relaxed zijn", denk ik bij mezelf terwijl ik het rondje rond de Rifflsee afsluit en we het pad naar beneden kiezen.
En dat is voor mij een echt hoogtepunt! Ik voel me als een gems die vakkundig van steen naar steen springt. Ik realiseer me hoeveel zelfverzekerder ik ben geworden. Even hoopte ik dat ik Rosanna een beetje achter me had gelaten, maar ze staat natuurlijk vlak achter me als we na een half uur beneden aankomen.
Ik ben uitgeput maar ook euforisch. Dit is echt leuk en wil ik nog vaker gaan doen! Nou ja, tenminste als ik mezelf ertoe kan motiveren nog vaker op een berg te rennen. Het panorama vanaf de bergtop en de afdaling zullen me wellicht keer op keer motiveren het nog een keertje te gaan doen, - dat weet ik nu al zeker.
Want laten we nu eerlijk zijn: gewoon rennen op asfalt en onverharde wegen kan heel erg saai worden. Trailrunning daarentegen is veel gevarieerder en bracht mijn speelse „ik“ naar boven. Hier kon ik, zonder me daarbij ongemakkelijk te voelen, "Yee-Ha" roepen toen we naar beneden liepen en daarna hard in een regenplas springen. Bovendien ben ik buiten, midden in de natuur en kan ik me volledig concentreren op het hardlopen. De dagelijkse sleur vergeet ik daarbij al snel. Tirol heeft er een trailrunner bij. En hoe zit het met jou?
Van kindsbeen af ging Andrea Lindner met haar broers en ouders de bergen in. Toentertijd niet altijd geheel vrijwillig. Tegenwoordig hoef je ze helemaal niet meer te dwingen om de bergen in te trekken. Ze houdt ervan in de bergen zowel te wandelen, te klimmen en te skiën - maar haar favoriete perspectief is van bovenaf als ze aan het paragliden is op duizelingwekkende hoogten.
