Liefde alom: Kate en Michl

Elk jaar vallen mensen van over ter wereld in zwijm voor de Tiroolse bergen en bijhorende cultuur - en anderen worden ook verliefd op een rasechte Tiroler. We vroegen een internationaal koppel welke rol de bergen hebben gespeeld in hun romantische geschiedenis.

Hard maar warm is het Zillertal!

Kate en Michl Seiringer, beiden 53, wonen sinds 1992 in Finkenberg in het Zillertal. De Engelse Kate werkt nu als tolk, terwijl Michl de verhuur van de vakantieappartementen voor zijn rekening neemt. Ze hebben drie kinderen, de oudste dochter verwacht zelf een kind – van een Engelsman.

Michl: Tijdens mijn opleiding tot bakker ontwikkelde ik een allergie voor roggemeel. Tijdens het skiën in Mayrhofen ontmoette ik toevallig een Engelse bakker die me vertelde dat daar geen roggemeel werd gebruikt en me uitnodigde om voor hem te komen werken. Zo kwam ik in 1988 in het Zuid-Engelse kustplaatsje Swanage Bay terecht.

Kate: Ik woonde toen in Londen en had net mijn verloving verbroken. Dus vluchtte ik naar het vakantiehuis van mijn familie in Swanage Bay. Ik had geen geld en had een job nodig. Ik zag een advertentie in de plaatselijke krant: Bakkerij zoekt bezorgers.

Mijn baas nodigde Kate uit voor een proefdag. In plaats van in de bakkerij te ontbijten, verstopten wij bakkers ons vaak in de pakkamer omdat we daar naar buiten konden kijken. En plotseling komt daar een geweldig uitziend meisje voorbijlopen. Volgens mij droeg je een minirok...

Het was een jumpsuit...

Juist! Ik heb me omgedraaid naar mijn collega Marc en hem gezegd: met haar wil ik trouwen. Hij had ook interesse en dus hebben we voor £10 met elkaar gewed.

Ik moest het brood inpakken en inladen. Toen ik klaar was met een lading, keek ik vaak door het luik om te zien wanneer de volgende zou komen. Het enige wat ik kon zien waren de benen van de bakkers. Vijf paar benen waren typisch Engels en oninteressant: mager en wit. Maar één paar benen vond ik geweldig! Drie dagen lang heb ik naar deze kuiten gekeken. 

Ik was intussen 18 en moest terug naar Tirol om mijn militaire dienstplicht te vervullen. Voordien wilden we samen nog mijn thuisland verkennen. Het was een echte cultuurschok voor Kate.

Ik sprak geen woord Duits en je moeder was allesbehalve enthousiast: ze begreep niet waarom je nu met een buitenlands meisje naar huis kwam, terwijl er toch zoveel leuke Zillertaler meisjes waren. Maar wat ik nooit ga vergeten, is de Krampus. Ik voelde meteen dat die dag anders was. De volwassenen lachten voortdurend en de kinderen huilden non-stop. Toen het donker werd, rammelde het plotseling aan de ramen en verscheen plots Sinterklaas met deze harige duivel. Plots greep me zo een Krampus, droeg me het huis uit en sloeg me met zijn roede. En mijn schoonmoeder bleef maar roepen: "Geef maar van katoen." Dat was één van mijn eerste indrukken van Tirol...

(lacht) Zoals de barbaren!

Hij vindt dat nog steeds erg grappig. De volgende dag at ik voor het eerst Zillertaler Krapfen. Hemels! Ik weet nog dat ik bij mezelf dacht: het eten is zo lekker hier, maar de mensen zijn zo gemeen. Ik kon me echt niet voorstellen hier te leven. Maar op weg, ontdekte ik dat ik niet alleen terugreisde naar Engeland. 

Toen ik het nieuws kreeg dat Kate zwanger was, was ik heel blij. Ik zei: "Goed, dat heeft het lot dus geregeld. Stap terug op dat vliegtuig, we gaan trouwen."

Je moeder was minder gelukkig. In Tirol werd toentertijd een vrouw gemeten aan haar werkijver en -capaciteiten. Ik werkte als verzekeraar in Londen en ik had nog nooit een sikkel in mijn leven gezien. Je moeder was in het zwart gekleed op onze de bruiloft.

Ik herinner het me meer als antraciet. Maar ja, de bruiloft was leuk: we hadden een tolk moeten engageren, maar die konden we niet betalen. Dus sprak ik met Kate af: als ik je een duwtje geef, zeg je “ja”. Wat wel leuk was: mijn collega-bakkers uit Engeland kwamen ook naar de bruiloft. Ook Marc, die me tien pond schuldig was.

Terwijl Michl zijn militaire dienstplicht vervulde, woonde ik bij mijn schoonouders. Toen hij klaar was, wilden we een restaurant openen in Engeland, maar omdat Michl geen permanente verblijfsvergunning had, lukte dat niet.

Een paar jaar later hoorde ik dat we de bowlingbaan en het restaurant in Mayrhofen konden pachten. Zes weken hadden we de tijd om alles klaar te stomen. Ik kookte in de keuken en Kate in Dirndl bediende onze gasten.

We hebben veel gewerkt. Maar het was een goede tijd. Ik leerde Duits en we konden samen iets opbouwen.

De eerste jaren hier in het Zillertal waren niet makkelijk voor Kate. Gelukkig is ze een vechter.

Het heeft lang geduurd, voordat ik begreep, waarom veel mensen in het Zillertal zo “hard” zijn. Op een gegeven moment merkte ik dan, dat mensen vaak de kenmerken aannemen van het landschap waarin ze leven. En het leven was hier lange tijd best hard. De "Nadl", oftewel de grootmoeder, wist nog hoe echte honger aanvoelt. Dergelijke ervaringen zijn zeer bepalend en worden natuurlijk ook doorgegeven aan de volgende generatie. De Zillertalers zijn eigenlijk best goedmoedig. Het duurt gewoon lang om door die harde bast te dringen.

Al snel begon iedereen van Kate te houden. Ze zagen dat ze kan aanpakken en daarbij lacht. En vandaag heeft mijn hele familie ze zeer graag omdat ze zo hartig en ook erg sociaal is.

In het Zillertal dacht ik eerst dat de tijd was blijven stilstaan: het fysieke werk, het zuinig zijn, die verbondenheid met de natuur. Ik kan me nu nauwelijks nog een beter leven voorstellen. Ik vind het fantastisch dat de boter hier in de herfst anders smaakt dan in de lente en dat het water zo klaar is. Ik geloof dat de Zillertalers een paar dingen voorlopen op de rest van de wereld door in de eerste plaats niet bij elke innovatieve trend mee op de kar te springen.