Wilde Bende

Wandelen wordt beschouwd als een hobby voor volwassenen of senioren. Maar waarom eigenlijk? We vergezelden een tiental jongeren door het Karwendelgebergte - en kijken nu naar de bergen met heel andere ogen.

Zomer en sneeuw: na de klim naar het Stempeljoch geniet de wandelgroep een welverdiende pauze.

Hoewel op deze zomerochtend 12 jongeren tegelijk van het Stempeljoch naar beneden klimmen, is het erg rustig. Alleen de wind hoor je gieren langs de steile rotswand. Af en toe komen stenen los, dan hoor je iemand luid roepen: "Steen!". De 12 jongeren turen naar beneden. De wolken hangen laag en maken het pad, dat zich een paar honderd meter onder de groep, onzichtbaar. Maar hoe dichter de jongeren in hun kleurrijke jasjes bij de mist komen, hoe meer die zich terugtrekt.  Gelukkig maar! Langzaam verschijnen de ruige bergtoppen van de Karwendel en het Halltal. Telkens als de jongeren hun hoofd optillen, wordt het uitzicht steeds vriendelijker.

De jongeren nemen deel aan een wandeltocht, georganiseerd door de Alpenvereinsjugend Klagenfurt. Ze zijn de 14 en 21 jaar oud en zijn op pad onder begeleiding van de groepsleiders Viktoria en Christoph, die zelf iets ouder zijn. Het plan is in 6 dagen de Karwendelhöhenweg, van Reith bij Seefeld naar Scharnitz, af te leggen.

De meeste regionale alpinistenvereniging hebben hun eigen kinder- en jeugdprogramma's. Daardoor kunnen ook jongeren, die zich zelden wintersportvakanties en verre reizen kunnen veroorloven, de bergen leren kennen.  Het aanbod is groot en het is vaak vechten voor een plekje. Wat je je natuurlijk wel afvraagt, is, waarom deze jongeren ervoor kiezen hun zomervakantie, zwetend op bergflanken door te brengen, in plaats van, net als hun vrienden, te ontspannen op het strand of de hele nacht te feesten?

Dat is Kiki. Ze ging nog nooit wandelen in de bergen. En dat is Maria, die de bergen alleen kent omdat ze er met haar familie wel vaker op vakantie ging. En dat is Paul, die nu op vakantie in de bergen is omdat Corona zijn vakantieplannen door elkaar bracht. Aan het einde van de week zullen ze allemaal iets nieuws over zichzelf hebben geleerd en dingen hebben gedaan, waarvan ze nooit hadden gedacht dat ze die zouden doen. Zoals dat wel vaker gebeurt in de bergen.

Ouders zijn ver weg

De 15-jarige Kiki, een blond meisje uit Wenen, heeft de grootste rugzak, waardoor ze bij elke mispas op het steile pad zwenkt. Steeds weer veert ze op, glijdt naar beneden, gaat weer rechtop staan. Na de derde val gaat ze al zittend naar beneden. "Op grind rol je je voet beter niet volledig af", zegt Anna, die wat meer bergervaring heeft. Haar wandelschoenen, draagt ze ​​sinds haar eerste Alpenoversteek drie jaar geleden en zijn dus "goed ingelopen." Na ongeveer een uur bereikt de groep een pad dat door lage struikjes voert. Op de wegwijzer staat: Wilde-Bande-Steig. "Een wilde bende - ja, dat zijn wij!" roept de kleinste van de groep.

Als je zonder ouders op pad bent, voel je je vrij, onafhankelijk en vaak ook een beetje: volwassen. Op sommige plaatsen versterken de bergen dit gevoel van vrijheid: valleien, kloven, toppen, avontuur. Maar de bergen hebben ook hun eigen regels: laat geen afval rondslingeren, schop geen stenen los, wees niet overmoedig bij moeilijke passages. Wie ervaring heeft helpt diegenen die minder ervaring hebben. Vaak is het de 18-jarige Paul die, als één van de oudsten van de groep, de anderen over moeilijke passages of spleten helpt.

In de bergen leer je elkaar snel en goed kennen. Oliver, Kiki en Anna (van links naar rechts) in de slaapzaal van de Pfeishütte.

" Im Frühtau zu Berge …“ is niet iedereens favoriete liedje. Maar de deelnemers van deze bergtocht hebben geen probleem met vroeg opstaan ​​- hier verlaten ze de Pfeishütte op weg naar het Stempeljoch.

Anna heeft meer bergervaring dan de meeste anderen in de groep: in 2018 stak ze bijvoorbeeld de Alpen over. Daarom zijn haar wandelschoenen "goed ingelopen".

„De bergen zijn eigenlijk altijd al belangrijk voor hem geweest, “ zegt Paul. Toen hij 12 of 13 was, ging hij vaak wandelen met een vriend, soms zelfs elk weekend. Hij heeft ook deelgenomen aan verschillende wandeltochten van de jeugdgroep van het Alpenverein. De laatste is alweer 3 jaar geleden. Toen gingen zijn vrienden niet meer met hun familie op zomervakantie, maar trokken naar Wenen om te feesten en festivals bij te wonen. "Door die vele activiteiten", zegt Paul, "kwam ik steeds minder vaak in de bergen." Nu realiseert hij zich, dat hij de bergen toen erg miste. Op de Wilde-Bande-Steig vraagt hij Christoph uit over hoe hij jeugdleider werd. "Dat zou ik ook wel willen", zegt Paul.

Ook gaat Maria al jaren op wandelvakantie met haar familie. Maar deze zomer wilde ze niet nog een keer naar dezelfde plek reizen. "Ik wilde iets anders doen in de bergen, iets voor mezelf." Zo kwam de 16-jarige op deze wandeltocht van het Alpenverein: hier zijn alleen jongeren uit Duitsland en Oostenrijk, die elkaar niet kennen. “Ik hou van wandelen met veel mensen. Er vormen zich geen kleine groepjes, omdat je gewoon praat met die persoon, die even snel of traag wandelt”, zegt Maria. "Ook kan ik hier met mensen praten, die anders zijn dan ik." Hoog in de bergen. Ver weg van de eigen sociale bubbel.

Pokerface Paul (verborgen achter de speelkaarten) is als 18-jairge één van de oudste van de groep. Aan de speeltafel speelt hij vooral voor zichzelf, bij de beklimmingen helpt hij zijn medewandelaars over moeilijke passages.

Moeilijk terrein: afdalend van het Stempeljoch komt de groep een pad tegen dat slechts gedeeltelijk verhard is - en moet improviseren bij het afdalen.

Een korte pauze op de Wilde-Bande-Steig gebruiken om je kledij te wisselen – of om de korte reisberichten te noteren.

Boven in de bergen, ver weg van hun ouders: voor veel jongeren, zoals de 13-jarige Vincent uit Wenen, is de huttentocht één groot avontuur.

Een opstoot van hoogtevrees

Kiki wist voor de tour al, dat ze hoogtevrees had. Maar door de drukte van het vertrek had ze nauwelijks tijd om erover na te denken. De eerste dag klommen ze ongeveer 1.000 meter. Bij het Frau-Hitt-Sattel, een steile klim en afdaling op de derde wandeldag, bereikte haar hoogtevrees dan zijn hoogtepunt: "Ik wilde me alleen nog aan de rotsen vastklampen en huilen." De groep praatte bemoedigend op haar in en overtuigde haar verder door te gaan, stap voor stap. "De angst verdween geleidelijk. Ik was zo trots op mezelf.” Sindsdien zie je haar angst niet meer, zelfs niet op steile hellingen. Misschien is ze gewoon iets stiller. “Wandelen is als een kind baren. Het is geen pretje, maar als je bij de hut aankomt, met de baby in je armen, ben je zo fier op jezelf en zo gelukkig. En dan wil ik dat gevoel de volgende weer voelen, en de dag erop etc.” Kiki grijnst breed. "Die vergelijking kwam bij me op tijdens het wandelen, je hebt veel tijd om na te denken als je wandelt."

Tijdens een korte pauze belt Kiki haar moeder op. "Hallo mama, ja, alles verloopt goed, we zijn nu…," ze pauzeert even en kijkt om zich heen, "ergens." Dan is de verbinding weg. Het lukt meestal niet om te bellen of berichten te sturen tijdens de wandeltocht. Het contact met vrienden en familie moet wachten tot ’s avonds, als ze de berghut bereiken. Niet bereikbaar zijn en niemand kunnen bereiken is op veel plekken in Europa bijna onmogelijk. "Ik vind het fijn dat iedereen weet dat ik toch geen bereik heb", zegt Maria, "ik heb niet het gevoel, dat ik iets mis." Misschien zie je daarom zo weinig smartphones tijdens de wandeling. Bijna niemand pakt zijn mobiele telefoon uit, ook niet op die delen van de Höhenweg waar het uitzicht adembenemend is.

Aangekomen in de berghut, ziet de slaapkamer er na twee minuten uit, alsof de 12 rugzakken ontploft zijn. Aan de wasdraden hangen T-shirts en regenjassen, wandelstokken steken onder de bedden uit. Het ruikt naar natte kledij en het hout van de hut. Drie van de meisjes denken hardop na of ze moeten douchen. "Ik denk dat ik het maar laat. Mijn haar was vanmorgen nog nat", zegt er een. "Ik kom de hele week door zonder douche", zegt Kiki. Bergbeklimmen gaat niet alleen over het vestigen van nieuwe hoogterecords, maar ook over jezelf trakteren op een korte onderbreking van het dagelijks leven met zijn beperkingen en conventies. "Plots maakt het me niet meer uit hoe ik eruitzie, als ik aan het wandelen ben", zegt Maria. "Als je op het gras gaat liggen, zit je haar in de war. In een bezweet T-shirt kun je dineren in de hut. Normaal doe ik dat niet en precies daarom is het wellicht ook zo leuk.”

Een buitenzwembad op meer dan 2.000 meter hoogte. Het uitzicht is geweldig, maar de watertemperatuur zorgt ervoor dat je er snel weer uit bent.

Het maakt niemand uit wie de snelste is in het beklimmen van een berg - maar bij het kaartspel Uno willen Kiki (links) en Paul altijd winnen (en zelfs hun eigen regels bedenken).

De bergen zijn altijd al van de jeugd geweest

´s Avonds heeft iedereen honger, zo’n honger zelfs, die men in het dagelijks leven eigenlijk nooit heeft. In kleurrijke sportshirts en fleecejasjes, ertussenin een beige trui, zitten de jongeren in de kleine Stube van de hut en rammelen ongeduldig met het bestek. De houtkachel warmde de kamer snel op. Overal rode wangen. Eten wordt in de hutten gerantsoeneerd, een tweede portie krijg je pas wanneer er aan het einde nog wat over is. Viktoria, de jeugdleidster, vraagt ​​om een ​​tweede portie. Tweede portie alsjeblieft!' roept Paul de keuken in. Een jongen eet de resten van de rosbief, die zijn buurman niet meer wil opeten.

Na het eten gaan sommigen meteen naar bed, de rest speelt Uno volgens hun eigen regels, die ze ongeveer dagelijks veranderen. Elke avond om tien uur moet er in de berghut rustig zijn. Maar tegen die tijd ligt bijna iedereen al te slapen. Ze zijn te uitgeput om de dingen te doen, die je zou verwachten als 12 tieners op vakantie gaan - dronken worden, luide muziek spelen, laat in bed gaan. Op sommige dagen gaan ze zelfs eerder naar bed om de vrijwillige bergklim bij zonsopgang niet te missen.

Meestal blijven de smartphones van de jongeren in hun rugzakken. Slechts een paar wilden deze stijlvolle cottage-kat toch fotograferen. Begrijpelijk.

Nabij het Lafatscherjoch komt de groep ook langs zeer moeilijke passages - maar de veiligheidsdraad en de opstapjes bieden voldoende veiligheid, zelfs bij mist.

Eigenlijk is dit allemaal niet verrassend. Het cliché van ouders die wandelen en hun lusteloze kinderen met zich meeslepen past sowieso niet in de traditie van het bergbeklimmen. In de 18e en 19e eeuw waren het vooral jonge mensen die wilden weten, hoe de wereld ervan bovenaf uitziet en daarom begonnen bergen te beklimmen. De eerste bergbeklimmers waren iets ouder dan deze jeugdgroep en waren altijd op zoek naar nieuwe wegen richting de ongerepte toppen. Niemand zou toen zijn ouders of grootouders hebben meegenomen. Die bleven in de vallei.

Tegenwoordig ben je als bergbeklimmer niet langer een ontdekker, die nieuwe paden door de rotsen baant. Maar wanneer 2 jongens, bij het bereiken van het uitkijkpunt over de volgende vallei, een paar minuten blijven staan ​​en stil worden. Of wanneer, tijdens een pauze in de zon, de ene na de andere de rotsen opklimt, omdat iemand een plasje gesmolten ijswater ontdekt waarin ze gaan springen – dat zijn die momenten in de bergen waarop je het avontuur voelt.