Bèèè! Mmmmmm!

Het eetgedrag van kleine kinderen baart volwassenen wel eens kopzorgen. Het lijkt wel of kinderen een heel andere kijk op eten hebben als hun ouders. Welke gerechten uit de Tiroolse keuken kinderen lekker vinden, zochten we uit voor jullie. Een tip: samen koken bewerkt wonderen. En is ook leuk!

Ouders denken veel na over het eetgedrag van hun kinderen: eten ze te weinig groenten? Te veel vlees? Of: eerder te weinig? Is het gevaarlijk als ze voortdurend frietjes of spaghetti eten? Of is het zo iets wat ouders nu eenmaal doen, zich ergeren en moeilijk doen over wat de kleintjes eten? Wordt het alleen maar erger met die voedselintoleranties, als je van kindsbeen af je kleintjes voedt met bijvoorbeeld lactosevrije producten? Of bescherm je ze daardoor voor nog ergere allergieën? Over één ding zijn experten het niettemin eens: afwisseling is goed. En zolang je zelf kookt, is alles wat lekker smaakt ook vrij van voedseladditieven – en dat is ook al een goed begin!

Maar hoe krijg je kinderen nu zover, dat ze iets nieuws proberen? We beloofden 9 kinderen tussen 2 en 15 jaar een skivakantie in Tirol onder één voorwaarde: op tafel komen alleen Tiroolse gerechten. Sommige gerechten zijn zelfs gemaakt met lever. En alles moet worden geprobeerd.

AMUSE-GUEULE: EEN MAKKIE

Een paar Oostenrijkse klassiekers strijden met friet en spaghetti om de eerste plek op het lievelingslijstje van veel kinderen. En dus starten we met Schnitzel, Kaiserschmarren en Germknödel. Dit wordt trouwens ook gegeten als lunch in één van de vele berghutten in het skigebied tussen Kaltenbach en Hochfügen.

Freddy, Nicki, August, Holly, Ida, Vinzent, Lenz, Julius en Oskar overtuigen van het eten van deze traditionele lekkernijen in berghutten is net zo moeilijk als een leeuw ervan te overtuigen een verse antilope op te smikkelen.  Voor ons experiment hebben we Brandleit, een bergboerderij met twee kamers, een traditionele houtkachel – en een ruime, professionele keuken met plaats voor een half dozijn jonge hulpkoks, geboekt.

Alles lekker zelf: Vinzent houdt de soep in het oog, die lekker langzaam pruttelt op het ouderwetse vuur. Dat lukt aardig.

Ons plan:

Meerdere avonden na elkaar willen we echte Tiroolse kost koken – en zijn nu echt wel benieuwd of onze stadskinderen echt open zijn voor nieuws. Daarbij verrassen we ze met een paar archaïsche praktijken: als we zo'n 4 kilo runderbotten aanslepen voor de vleessoep, die de komende dagen zal gaan dienen als basis voor verschillende gerechten, zijn de kinderen “paf”! En dan hebben we ook nog een paar ingrediënten achter de hand waarmee we het hen nog moeilijker kunnen maken: mierikswortel en Graukas bijvoorbeeld. De Graukas kochten we in de Erlebnisennerei in Fügen. Maar ook verse lever van bij de slager in de vallei, staat op het menu.

Wil je koken, moet je houthakken: Julius splijt brandhout - zodat de ouderwetse oven niet uitdooft.

Tussenmaaltijd I: VERRASSEND TUSSENDOORTJE

We starten ons experiment met een echte Tiroolse Marend. Hier vind je zowel bekende als minder bekende lekkernijen op één bord. Naast bergkaas en ham, die zonder aarzelen door alle kinderen worden opgegeten, is er ook mierikswortel. De intensieve mierikswortelolie, die, als je het heel diep inademt, je tot in je achterhoofd kan voelen, schrikt alle minderjarigen af. Alleen Nicki wil wel een ​​stukje proberen. Te veel! Hij slaat met zijn vuist op de houten tafel van de pijn. Maar ergens vind ik het ook wel grappig.

Experiment geslaagd! Nadat Nicki, de dapperste van de alle kinderen, onder andere Graukas en dumplings gevuld met lever heeft geprobeerd, wordt hij beloond met overheerlijke Moosbeernocken.

Ook August en Oskar, de twee oudste kinderen, laten zich overhalen kleine hoeveelheden mierikswortel over hun boterhammen met ham te strooien. Heel dapper! De Graukas bij de Marend hebben we overigens vermengd met een paar rauwe uien. Ons, volwassenen, hielp dat om de vreemde geur dermate te verdoezelen, zodat we deze toch wel bijzondere kaas dan toch wilden probeerden. Bij kinderen hebben azijn en uien blijkbaar het tegenovergestelde effect. En zonder sausje lukt het al helemaal niet ze van de Graukas te laten proeven. Hier zullen we dus een ander trucje moeten gebruiken. We besluiten de kaas te verstoppen - in dumplings bijvoorbeeld.

Tussenmaaltijd II: DRIE SOORTEN DUMPLINGS

De 2de avond maken we dumplings, in 3 varianten: met spek, met kaas en met lever. Zo serveren we die avond de meest traditionele dumpling in Tirol en twee varianten, waarin we ietwat exotische ingrediënten kunnen verwerken.

De 8-jarige Freddy, de ijverigste hulpkok en eigenlijk ook vegetariër, laat zich in ieder geval niet afschrikken door de spekjes en de lever: we maken drie hopen deeg en vormen ontelbare knoedels, die we dan als volgt serveren: de dumpling met kaas, in ons geval dus uitsluitend met Graukas komt met een grote portie salade; de dumplings met lever worden geserveerd in een soep en de dumplings met spek met serveren we met zuurkool.

Freddy kijkt elke avond uit naar het koken - bijna meer dan naar het eten op zich. Hier met een pot rundersoep voor de dumplings met lever.

Uiteindelijk vinden de kinderen de dumpling met kaas heel erg lekker, ondanks het onmiskenbare Graukas-aroma. Maar de winnaar is met uitstek: de dumpling met spek. En Nicki, die de dag ervoor ook al mierikswortel at, vindt de dumpling met lever het allerlekkerst.

Over één ding zijn niettemin alle kinderen het unaniem eens: de toetjes smaken het lekkerst, in dit geval Moosbeernocken. Dit zijn een soort pannenkoeken gevuld met bosbessen - wat het enthousiasme niet tempert!

Klinkt ingewikkeld, maar het is supergemakkelijk: Moosbeernocken zijn kleine pannenkoeken – en daarvan houdt iedereen!

Hoofdgerecht: restjes uit de ijzeren pan

Op de tweede avond wordt er niet alleen gekookt met de potten, maar ook de pannen komen uit de kast. Er moet spek en ui gesneden worden, zo ook aardappelen en restjes van het soepvlees van de eerste dag. Er is niets mis mee kinderen te verduidelijken dat je ook uit restjes lekkere gerechten kunt toveren. De Tiroolse Gröstl wordt zonder aarzelen gegeten. Maar misschien ook, omdat er weer een toetje was aangekondigd.

Restje – bij deze Tiroolse Gröstl ontbreekt nog een spiegelei. Maar dat komt eraan in een handomdraai.

Die avond zijn de kinderen helemaal in hun nopjes want ze mogen eerst een aardappeldeeg maken met behulp van een gigantische aardappelpers en daarna helpen bij het vormen van talloze dumplings, zogenaamde Paunzen. Deze Paunzen worden gefrituurd en daarna gegeten met een grote portie appelmoes.

En dat is niet alleen een excellent toetje voor ALLE kinderen - de 2-jarige Holly is overigens diegene die het meeste Paunzen eet - maar ook voor de volwassenen. Overigens: de kinderen bevelen sterk aan dat je Paunzen eet met een grote portie poedersuiker.

Het mooiste compliment voor de kok: alle borden leeg in amper een paar seconden. Nicki, Vinzent, Oskar en andere handen storten zich op de Paunzen.

Dessert zijn zo geliefd, dat we op de laatste avond alleen nog papavernoedels – ook: Mohnnudel - maken en daarbij de Zillertaler Krapfen (die niet zoet maar eerder hartig is) van het kookplan strepen. Die Krapfen kopen we dan wederom gewoon kant-en-klaar van een groepje vrouwen, die op vrijdags Krapfen verkopen bij de kerk van Fügen. Vele volwassenen onder ons willen deze lekkernij proberen. En wonder boven wonder: ook onze kinderen zijn intussen in probeermodus en tasten gretig toe.