Voel je thuis!

Gastvrijheid is een omgeving creëren waar iedereen zich welkom voelt. Precies dat kunnen familiehotels in Tirol opperbest. Ze willen generatie op generatie enkel het beste voor hun gasten.  De volgende portretten vertellen over hoe generatie na generatie zulke familiehotels in een eigentijds kleedje worden gestoken – zonder daarbij voortdurend zich ervan te vergewissen: we doen dit voor onze gasten!

Ik zorg voor jou, jij zorgt voor mij

René Föger runt sinds 2004 Hotel Stern op het Mieminger Plateau. Deze familie is intussen meer dan 500 jaar bezig met het in de watten leggen van gasten. Eerst bij de Fernpass, sinds 1907 in Obsteig. Sinds 2010 is Hotel Stern het eerste klimaatneutrale hotel in Oostenrijk. In hun restaurant worden regionale producten uit de omgeving (deels zelfs vanuit de eigen tuin en boerderij) van kop tot teen verwerkt.

“Toen ik het hotel overnam, zag het er allemaal niet zo rooskleurig uit. Economisch gezien was alles nipt berekend. Wat mijn overgrootmoeder tijdens de oorlog - en daarna de volgende generaties - uit de kleine herberg met drie kamers heeft gemaakt, is onvoorstelbaar. Maar in de jaren ‘90, toen het wintertoerisme in de Alpen boomde, verdwenen we plots naar de achterste rijen. Het Mieminger Plateau staat bekend als zomervakantiebestemming. Het is een zonnig en dus géén overmatig met sneeuw bedekt plateau. Daardoor hadden we ’s winters geen gasten.

In 2004 trommelde mijn vader de hele familie samen, omdat hij ten einde raad was. Ik was 27. Als kleine jongen droomde ik er altijd van dat ik Hotel Stern zou overnemen. Maar als ik opgroeide, kwamen de twijfels. Een hotel runnen is een grote verantwoordelijkheid, er is altijd veel werk, nauwelijks tijd voor ontspanning. Ik vroeg mijn vader om bedenktijd, maar ik besloot al snel daarna, dat ik het hotel wou overnemen. Het was voor mij duidelijk, dat het hotel ons allen verbindt en ik zag het als mijn taak om “onze” geschiedenis verder te zetten. Vandaag de dag is Hotel Stern nog steeds een ontmoetingsplaats, een stamhuis voor onze familie. In het Hotel Stern werken maar liefst 15 familieleden - tantes, ooms, achterneven, zelfs mijn ouders helpen nog steeds mee. Hotel Stern is ons gemeenschappelijke project. Het is heel bijzonder.

In 2007, toen we ons 100-jarig bestaan vierden, voelden we het allemaal: “Dit hier is onze “Stern”. Wij zijn het die Hotel Stern vormgeven. Dat is speciaal gevoel. Gastgever zijn is meer dan alleen bedden opmaken. Het zijn die tradities, die waarden, die het verschil maken.

Toen ik het hotel overnam, was dat het begin van iets nieuws. Ik heb mijn buikgevoel gevolgd en kwam met ons motto op de proppen: ‘Ik zorg voor jou, jij zorgt voor mij.’ En dat is een motto dat onze hele familie includeert: medewerkers, buren, leveranciers, gasten – en de natuur. In 2004 had ik over duurzaamheid nog nooit echt lang nagedacht, maar eigenlijk heb ik altijd al een duurzaam leven geleefd. Ik ben een evolutionair en geen revolutionair. Alles van wat we tot nu toe met Hotel Stern hebben bereikt, alles waar we voor staan, voert terug op onze jarenlange ervaring. De saamhorigheid. Onze relatie met onze regionale producenten. Het bewust en zorgvuldig omgaan met onze omgeving. We zijn omgeven door ongerepte natuur, voor onze huisdeur ligt een beschermd natuurgebied. We leven met de rijkdom die de natuur ons geeft en zijn ons bewust van onze verantwoordelijkheid.

Toen we de eerste keer onze CO2-voetdruk lieten berekenen, scoorden we een goed resultaat. Maar toen was het thema duurzaamheid nog niet echt een thema van deze tijd. Wat is CO2-neutraal? Dat woord verontruste onze gasten toentertijd zeer. Duurzaamheid stond voor hen gelijk aan “pret bederven”. Duurzaamheid is niet in één woord uit te leggen. Daarom hebben we dat thema duurzaamheid vertaald in eenvoudige bewoordingen, vertelden verhalen en al snel begrepen zovelen meer over duurzaamheid. We hebben nooit onze opgeheven vinger opgestoken. We hebben het op een ludieke manier aangepakt: je kunt bij ons sterren verzamelen als je zonder auto op vakantie komt of vegetarisch eet of afval verzamelt tijdens het wandelen.

Bij het begin was alles moeilijk en iedereen keek met grote ogen naar wat we deden. Het was niet mijn vader die zoveel van me verlangde, maar onze geschiedenis. Maar ik had niets te verliezen en kon alle kanten op. Als mijn vader me opnieuw zou vragen, het hotel over te nemen, dan zou ik het weer doen. Voor mij is het Hotel Stern een soort van zelfrealisatie.”

Vrouwen aan het roer

Katharina Hradecky runt in de 4de generatie het Hotel Hinteregger te midden van vele drieduizend meter hoge bergen in het Nationalpark Hohe Tauern. De generatiewissels zie je in de hotelarchitectuur: moderne strakheid wordt gecombineerd met historische gewelven, de dorpsbioscoop die ooit de overgrootmoeder runde, bevindt zich nu onder een glazen dak.

“In 2003 heb ik het hotel overgenomen van mijn moeder. Precies 100 jaar daarvoor begon mijn overgrootmoeder met „toerisme“ - met een herberg, een slaapzaal met 12 stro-matrassen en een mooie kamer met echte bedden en nachtkastjes. Mijn overgrootmoeder kwam oorspronkelijk uit Lienz, mijn overgrootvader was berggids en zorgde voor de boerderij. Wat ze oogstten, kookte mijn overgrootmoeder voor haar gasten. Ook de dag van vandaag is de boerderij nog een belangrijk deel van ons hotel. Mijn overgrootvader stierf al snel en dus bleef mijn overgrootmoeder in 1917 achter met drie dochters. Dat mijn overgrootmoeder de eerste bioscoop in Matrei mocht huisvesten, was belangrijk voor haar financiële overleven.

Het bedrijf groeide gestaag onder mijn grootmoeder en mijn moeder was pas 20 jaar oud toen ze het overnam. Zij was de enige dochter. Ik, aan de andere kant, ben opgegroeid met vijf broers en zussen. We hadden geen druk van onze ouders om het bedrijf voort te zetten, maar het heeft me altijd gefascineerd. Ik heb toerisme gestudeerd in Wenen en heb drie jaar voor het Oostenrijkse toeristenbureau in Londen gewerkt. Eigenlijk stond ik op het punt om naar New York te gaan toen ik, tijdens een kort bezoek aan mijn familie, mijn man ontmoette. Hij was dierenarts in Matrei. Dat was dan wel het noodlot.

Daarna ging het snel. Ik was 33 jaar, had een tijdje de leiding over de receptie en kreeg gaandeweg meer verantwoordelijkheid. Ik heb vanaf het begin tegen mijn ouders gezegd: als ik het bedrijf overneem, dan moeten jullie verhuizen. Zo kon ik zeker weten, dat het hotel, mijn hotel is. Ik wou die rol van gastvrouw helemaal aannemen en het gezicht van het hotel zijn.

Natuurlijk vonden mijn ouders het eerst maar niets, maar toen zij mijn moeder: ‘Je hebt gelijk.’ Mijn moeder is zeer sterk en ook zeer koppig, maar ook erg empathisch en denkt vooruitziend.  Mijn vader runde op zijn beurt de boerderij tot 2008. Hij is nu 81 en helpt nog elke dag mee.

Alle voorafgaande generaties hebben keihard gewerkt voor dit bedrijf. We werken hard en veel, maar het is ook belangrijk zich ontspanning te gunnen. En voor ons was duidelijk dat we door de overname iets voor onszelf en iets vernieuwends, iets bijzonders wilden creëren. Iets dat ons weerspiegelt, waar we blij van worden en tegelijkertijd past bij het Nationalpark Hohe Tauern. Het is een bijzonder iets als je een familiebedrijf zelf kunt vormgeven. Dat je jezelf kunt uitdrukken.

We wisten niet of onze gasten ons zouden begrijpen. Maar voor ons was het cruciaal om deze weg in te slaan. Natuurlijk was het een opluchting voor ons, toen we merkten en hoorden hoe positief onze ideeën, de strakke architectuur, de verbinding tussen de oude en de nieuwe gebouwen werden ontvangen. Het geeft onze gasten de mogelijkheid om ruimte bewust waar te nemen. Het is een geweldige bonus dat mensen, die denken zoals wij ons, ons weten te vinden.

Wat de volgende generatie betreft; we hebben onze kinderen nooit onder druk gezet. Onze dochter Victoria is net klaar met studeren en heeft beginnende interesse aan het bedrijf. Het is een fijn gevoel te merken, dat ze vanuit zichzelf interesse toont. Ik vind het belangrijk, dat ik echt plezier heb aan mijn werk en dat ik mezelf kan realiseren. Zo moet het ook in de toekomst zijn. Alles komt goed.”

De pioniers aan de Achensee

Het Posthotel Achenkirch bestaat sinds 1918. Wat begon als een klein pension, groeide in de jaren ’80 tot één van de eerste wellnessresorts in de Alpen. Al 4 generaties lang doet de familie Reiter zijn naam alle eer aan - zowel als pionier inzake hotellerie als ook door het runnen van de grootste Lippizaner-fokkerij in Europa. Sinds 2004 leidt Karl C. Reiter het Posthotel Achenkirch. Het is een 5-sterrenhotel met een spa van 7.000 vierkante meter inclusief een TCM-centrum, een golfbaan en een eigen boerderij. Sinds 2011 is het adults-only hotel.

"Toen ik een jongen was en in vriendschapsboekjes mijn lievelingskleur en mijn lievelingsdier prijsgaf, schreef ik steevast bij “droomberoep”: baas worden. Heel onbevangen en eerlijk. ‘Ach, mijn papa is een baas, ik vind dat een leuke job, dat wou ik dus ook worden.’ Toen ik opgroeide, was ik dan toch niet meer zo zeker of dat mijn droomjob was. IT en technologie interesseerden me net zoveel als creatief schrijven. Niettemin was me “gastvrijheid” met de paplepel ingelepeld en in mij stak een ongelofelijk grote trots op ons familiebedrijf – dat alles was dan toch doorslaggevend.

Toen ik begin 20 was, nam ik het Posthotel over van mijn vader. Mijn vader wou expanderen en kon ene nieuw object kopen in Burgenland. Zo kwam het dat ik in 2002 de verantwoordelijkheid overnam voor operatieve taken en in 2004 het volledige hotel. Natuurlijk ging dat niet zonder discussies. Het Posthotel draagt innovatie hoog in het vaandel. Mijn vader veranderde een pension in een wellnessresort. We zijn in onze familie niet bang voor nieuwe dingen en dat vertrouwen in zichzelf is wel handig. Dus de druk die ik voelde – of die ik mezelf waarschijnlijk oplegde – was meer van: mijn vader heeft het wellnesshotel uitgevonden, wat ben ik aan het uitvinden? De lat lag en ligt hoog, en ik voelde die druk heftig. En natuurlijk keken allen met grote ogen naar wat ik zou gaan toveren - zowel de bank, de medewerkers, de gasten als het hele dal.

Maar op een gegeven moment moet je je bevrijden van die druk en ik ben door de jaren heen gestaag in mijn rol gegroeid. Vier sterke generaties hebben bijgedragen tot de identiteit van het Posthotel. En ik heb kunnen ondervinden, dat elk een zijn eigen weg moet gaan. Door de beslissingen die mijn vader nam, kreeg hij de wind sterk van voren en zag velen het hoofd schudden - maar was uiteindelijk wel heel erg succesvol. Zo leerde ik dat je op jouw buikgevoel en persoonlijke drijfveer kunt vertrouwen en je niet altijd de wensen en voorstellingen van anderen moet vervullen. We proberen nog steeds zoveel mogelijk nieuwe concepten van binnenuit te ontwikkelen in plaats van ons van de anderen te laten beïnvloeden. Dat verlangt natuurlijk ook veel reflectie en je moet tegenover je eigen daden steeds kritisch blijven. Maar in feite is het onze wens, onze traditie om constant ambitieus te zijn zodat we ons verder kunnen te ontwikkelen.

De moedigste en grootste stap voor mezelf was zonder twijfel, eind 2010 de beslissing te nemen om van het Posthotel een adults-only hotel te maken. Dat zorgde voor vele kritische tongen, maar voor mij ligt de toekomst van het Posthotel in de duurzame gezondheid. Een gezonde geest, in een gezond lichaam dus. Onze Shaolin- en zenmeester Liang Shi Jie speelt hier een belangrijke rol omdat hij onze gasten kennis laat maken met mediteren, Tai Chi, Shaolin Kung Fu en Qigong.

Mijn doel is het om de nalatenschap van mijn vader en voorouders verder te zetten en daarbij nieuwe wegen in te slaan. Mijn doel is het om onze kernwaarden “innovatie” en “traditie” perfect te laten harmoniëren.”