Laat maar glijden!
Bijgewerkt op 06.03.2023 in Attracties
Zelfs mensen die voor het eerst schaatsen, kunnen de aantrekkingskracht van natuurijs nauwelijks weerstaan. Schaatsen op bevroren meren roept bij de meeste mensen zorgeloze, speelse gevoelens op – schaatsen op de Piburger See in het Ötztal.
Het is zondagmiddag en op het 800 meter lange ijsoppervlak op de Piburger See heerst een drukte van jewelste. Bezoekers zitten op sleeën om hun schaatsen te strikken, anderen hebben plaatsgenomen op een bank dat lijkt op een bushokje, langs de rand van het meer. Thermosflessen dampen, kinderen drinken uit drinkbekers, sommigen zoeken naar hun heupfles in de binnenzak van hun jas.
Voor de allerkleinsten zijn er een paar plastic pinguïns en panda’s waarmee ze over het ijs kunnen schuiven en zo het evenwicht niet verliezen. "De ijsbeer komt hier te staan en zeg nog even “cheeeeeeeese”", zegt een moeder terwijl haar man het idyllische plaatje probeert te fotograferen zonder erbij om te vallen.
Een paar jongeren glijden op schaatsen van de ijzige, ietwat steilere oever en tuimelen over het ijs als dobbelstenen tijdens een rondje Yahtzee. Eentje slaagt er steevast in om op beide voeten te landen. Niet alleen zijn 15-jarige vrienden zijn sterk onder de indruk van zijn stunt.
Over het ijs schaatsen kleine en dan toch ook weer grotere groepen mensen. De ene al wat ambitieuzer als de andere. Sommige snel, andere voorzichtig. Een paar jonge vrouwen oefenen achterwaarts schaatsen of zelfs nog andere figuren – en geven vaak ook meteen op. Het ijs is gewoon niet glad genoeg voor kunstschaatsen.
Maar zo is dat nu eenmaal met ijs: weer en wind bepaalt sterk mee hoe het wateroppervlak dichtvriest. Soms ontdooit het ietwat en dan vriest het weer dicht, vol krassen en met hier en daar een oneffenheid. Puur natuur! Maar juist omdat de verandering in de aggregatietoestand niet iets vanzelfsprekends is en zich niet aan alle normen en regels houdt, is en blijft zo een dichtgevroren plas water iets magisch. Zo wordt het ijs steeds dikker. Soms duurt dat dagenlang. Is de ijslaag eenmaal dik genoeg, dan moet ze alles doorstaan wat mensen zich zo uitdenken tijdens hun “spel”.
Kleurrijke mode te midden van de witte idylle
“Is het je al opgevallen dat alle meisjes hier ijshockeyschaatsen dragen?”, vraagt een oudere dame, die vast nog leerde schaatsen op van die smalle witte schaatsjes. "Als je met de kruk in het ijs steekt, word je opgekrikt”, zegt ze ietwat luider als je van haar zou verwachten.
De kleding van de meeste schaatsers is allesbehalve klassiek. Sommigen dragen een neonkleurige ski-overall, anderen enkel een spijkerbroek. Je ziet sommigen in sportieve sportleggings en andere in lederlook, dikke mantels met bont en zelfs zelfgebreide wollen truien. Sommigen dragen een helm, andere bonthoeden, loden hoeden of gewoon een hoofdband. Sommige outfits zien eruit alsof ze voor deze schaatspartij na vele jaren weer uit de kast mochten komen. Je kunt de outfits niet vergelijken met de hypermoderne uitrustingen op de skipistes of mountainbikeroutes. Misschien is de reden dat zo een dichtgevroren meer een zeldzaamheid is en er daardoor geen dominante modetrend kan ontstaan.
Een bont gezelschap beweegt zich over de Piburger See. Je ziet schaatsers vergezeld van hun blaffende honden, ouders die kinderwagens over het ijs duwen en families inclusief grootouders onderweg naar het café, om worstjes of Apfelstrudel met vanille-ijs te eten, aan de overkant van het meer. Dat je hier ’s zomers languit in de zon kunt liggen op de steiger voor de snackbar, kan je je niet zo goed voorstellen.
Aan het einde van december verandert het meer in zeer korte tijd in één grote glinsterende spiegel. Het meer ligt dan ook op 900 meter hoogte, omgeven van majestatische bergtoppen die de wateroppervlakte nauwelijks een zonnestraal gunnen.
De ijsoppervlakte schijnt dik genoeg.
Een husky jaagt een balletje achterna, koppeltjes schaatsen hand in hand, twee kleine meisjes giechelen omdat de snelle schaatser met zijn dikke dijen zo'n grimmig gezicht trekt. Bij het schaatsen gaat het natuurlijk in de eerste plaats om de sport maar ook om het toekijken. Overal zijn vreemde taferelen te zien, die muzikaal ondersteund worden door krassende, schrapende, sissende geluiden, die veroorzaakt worden door de schaatsijzers op het ijs.
Plotseling, voor een fractie van een seconde, overtreft een luide knal het winterse tafereel. Mensen kijken elkaar aan. "Dat is normaal", grijnzen de coolste jongens, anderen verlaten in paniek het ijsoppervlak: "Zeker?" Dan weer dat rare geluid. Er gebeurt niets. De ijsoppervlakte schijnt dik genoeg. Hopelijk.
Alleen de hockeyers hoorden het geluid niet. Ze zijn veel te luid en spelen gepassioneerd tegen elkaar. Hockey op natuurlijk ijs, is als hockey zonder regels. Belangrijk is dat iedereen plezier heeft. Speeltijd? Aantal spelers? Allemaal niet belangrijk! IJshockey spelen is niet alleen snel en intens, maar vaak ook ruw en soms zelfs pijnlijk. Over kneuzingen en blauwe plekken moet je als ijshockeyspeler niet zeuren. Weinig spelers dragen beschermkledij, ook maar weinigen dragen een helm. Toch is ijshockey ongelofelijk leuk. Er wordt geroepen en gelachen. En ’s avonds is iedereen moe en voldaan.
"Hier kunnen ook beginners en gevorderden met en tegen elkaar spelen", zegt een man met witte haren, die jaarlijks met familie en vrienden de Piburger See bezoekt om op het ijs te oefenen. 50 jaar geleden schoot hij voor het eerst een puck over dit meer. “Vroeger”, zegt hij, “hebben we nog zelf de sneeuw van de ijsoppervlakte geruimd.” Intussen ruimt de gemeente de sneeuw met grote veegmachines. Twee kilometer lang en zeker vier meter breed is de schaatsbaan op de Piburger See. Je vindt er ook toiletten met een verwarmde ruimte en een automaat met snacks en koffie.
Het wordt avond, de meeste mensen hebben het ijs al verlaten. Eén groepje is nog op het ijs te vinden. “Olé” en “venga, venga” roepen ze naar elkaar, terwijl ze een puck over het ijs jagen. De Spaanse studenten nemen deel aan een Erasmus-programma en zijn voor een lang weekend per minibus vanuit Graz naar Tirol gekomen. "De meesten van ons hebben nog nooit geschaatst", zeggen de Spanjaarden half lachend. Er zitten donkere, vochtige plekken op hun knieën en billen. "Mijn broek is helemaal nat." Och, maakt het wat uit?! De Spaanse studenten vragen een andere schaatser of hij een groepsfoto wil maken. “Gracias”, roepen de Spanjaarden en spelen verder. Het wordt steeds donkerder en de puck is nog nauwelijks te zien. Alleen het gekras van de schaatsijzers hoor je nog én luid gelach.
Hoe vaker Gero Günther naar Tirol reist, hoe meer dit stukje Europa en zijn bijzondere inwoners hem fascineren. De journalist en auteur vertoeft graag in boekenwinkels, cafés en ateliers, maar ook in eenzame zijdalen, op alpenweiden of in koeienstallen.
Geen reacties beschikbaar
