Zonder stress

De geprepareerde wegen geven aan waarheen de route voert.

Moeten we altijd sportief zijn, als we de bergen in trekken? Onze auteur trok samen met vrienden, een weekend naar Kartitsch – het eerste gecertificeerde winterwandeldorp in Oostenrijk. Het leek voor hem wel alsof hij de eerste keer sneeuw “beleefde” in zijn leven.

Waaraan ik me nog herinner: aan de smaak van Zirbenschnaps die zo perfect harmonieerde met de verse berglucht. Aan het verhaal van de vuilniszakjes natuurlijk. En aan de sneeuw. Die was overal en toch ook overal anders: in de schaduw eerder hard en glazig. Op de zuidflanken eerder zwaar, volgezogen met de zon. Iets meer hogerop dan eerder droog en poederachtig, dan weer sneeuw die ons tot aan de knieën stond en alle geluiden leek op te slorpen. Stilte overal. En dan dat ene moment - zoiets heb ik nog nooit beleefd. Tenminste niet met bergschoenen in plaats van ski’s aan mijn voeten.

Hier er is veel te zien. Nico, Jana, Andreas en onze auteur Wolfgang.

Het langzame tempo nodigt uit vele goeie gesprekken te voeren.

Gaat dat? Op de geprepareerde wandelwegen heb je overal een goeie grip met goed schoenwerk.

Winterwandelen – het woord klinkt tegelijkertijd vreemd maar ook weer vertrouwd. Ook mijn vriend Nico begrijpt niet wat ik wil: „Dus, we huren sneeuwschoenen en trekken eropuit?“ Nee, we gaan gewoon wandelen. Tijdens de winter dus. Gaat dat dan zomaar? Waarom niet? Tijdens de zomermaanden associeert iedereen Tirol en de bergen met wandelen. Bergschoenen in de koffer en hop-op naar de volgende berg. Bewegen in de natuur, de Alpen genieten, tijd met vrienden en familie doorbrengen, zich ontspannen – kun je dat ook niet tijdens de wintermaanden? De voorbije jaren werden in Tirol steeds meer winterwandelroutes aangelegd. Deze wegen worden de hele winter door geprepareerd en zijn zo´n mooie activiteit voor zij die van zacht wintertoerisme houden. Maar is het ook leuk, winterwandelen? Wij – dat zijn mijn vrienden Nico, Jana, Andi en dus ik – willen gaan winterwandelen en trekken voor een weekend naar Kartitsch in Ost-Tirol.

De eerste dag: wij willen de wandeling door het Hollbruckertal wandelen. Op de kaart ziet dat er makkelijk uit. Omwille van een grotere storm liggen niettemin nog meerdere bomen op de weg en kon de pistenbully maar een deel van de wandeling prepareren. Voor ons betekent dat: op een bepaald moment duidt de wegwijzer in de richting van een dik pak sneeuw. We volgen de wegwijzer en waden ongeveer 5 meter door de dikke, zware sneeuw. Dan geven we op. Dit wordt niets! Eerste les in winterwandelen: zomaar even winterwandelen zonder geprepareerde route is niet mogelijk zonder sneeuwschoenen. We proberen goed gehumeurd te blijven en keren terug langs de route die we 1,5 uur gevolgd hebben. We besluiten direct richting de huisjes die iets lager gelegen zijn, vermoedelijk is het het dichtbijgelegen dorp Hollbruck, af te dalen. Daar aangekomen besluiten we even op krachten te komen in de warme Stube van het Gasthaus Schöne Aussicht en belonen ons met een groot stuk Apfelstrudel. Op de terugweg kleurt de zon het dorpje Kartitsch in wonderbaarlijke kleuren. Achter de bomen is een grote maan te ontdekken. Tijdens de eerste dag van ons winterwandelweekend zijn niet we niet erg ver of hoog gewandeld. We voelen ons niettemin allemaal goed in ons vel. Misschien omdat we gewoon van de dag genoten hebben? Of omdat we elkaar met sneeuwballen bekogeld hebben en daarbij veel gelachen hebben? Of omdat we boomringen geteld hebben misschien? Ik denk aan een visser die de hele dag bij het water zit en wacht tot de dobber zich beweegt, om dan ’s avonds toch met lege handen naar huis gaat en de volgende dag goed gehumeurd terugkeert om opnieuw aan het vissen te slaan.

Apfelstrudel in het Gasthof Schöne Aussicht in Hollbruck.

Het kleine dorpje Kartitsch in de namiddagzon.

Het doel voor morgen is van hieruit te zien.

Waar de weg niet geprepareerd wordt, kun je niet verder zonder sneeuwschoenen.

De volgende morgen, De bergschoenen zijn al aan als Andi zegt: “Daar komt sneeuw of regen.” Hij wijst naar een eenzaam wolkje aan een stralend blauwe hemel. Wij glimlachen schamper. Vandaag willen we een wandeling wandelen die volledig geprepareerd is. De wandeling op de Dorfberg is ongeveer 10 kilometer lang en wandel je volgens onze hoteldame in ongeveer 5 uren. Op de geprepareerde wandelwegen kun je echt ontspannen: de lucht is koud, de hemel blauw, de compacte sneeuw is heerlijk om op te wandelen. We wandelen gestaag omhoog. Soms horen we alpenkauwen kraaien. We voeren lange conversaties; soms zijn we gewoon stil. Het is leuk om zo ontspannen lange gesprekken te kunnen voeren. Bij een overdekt bankje maken we pauze en smullen gedroogde abrikozen en drinken warme kruidenthee. Een klein ijskegel hangt aan de rand van het dak en schittert in de zon. Daarachter ligt een onberoerd winterlandschap. Elke boom draagt een wit mutsje. Dit uitzicht kan ik wel urenlang bewonderen. “Net zoals aan zee of bij het kampvuur,” denk ik. Het is alsof ik de eerste keer in mijn leven de winter echt waarneem. Ik ben een grote liefhebber van skiën maar eigenlijk heeft dat niets te maken met “genieten van de winter”, vind ik.

Zich onderdompelen in de sneeuw: Dat voelt ongelofelijk bevrijdend aan.

Bij winterwandelingen zijn de stijgingen gematigd.

Wie maakt de mooiste sneeuwengel?

Gedurende onze twee uur bergopwaarts wandelen verandert zich het landschap gestaag. We hebben intussen de boomgrens bereikt. Eigenlijk voert de weg weer naar het dal. Sporen van toerskiër laten echter vermoeden dat de weg bergop hier nog verdergaat. Zullen we het erop wagen zonder sneeuwschoenen? Een local op langlaufski’s helpt ons te beslissen: “Ja, natuurlijk, easy! In 20 minuten zijn jullie boven.” We waden door de sneeuw en hebben dolle pret. Eén van ons gaat voorop en laat zich vallen in de sneeuw als hij niet meer kan. Dan neemt de tweede over enzovoort. Doodmoe bereiken we de top van de Dorfberg – niet in 20 minuten, maar toch. Het is prachtig hier: er gaat een briesje, een paar toerskiër bekijken ons eigenaardig omwille van ons schoenwerk, we drinken een Zirbenschnaps en genieten van  het panorama – zelfs de Drie Zinnen in Südtirol zijn vanop de Dorfberg te zien.

Iemand een stukje kaas? Winterwandelen maakt hongerig.

Bij elke stap zak je een beetje in de sneeuw. Dat is vooral leuk als je bergaf wandelt.

Overal deze prachtige uitzichten.

Voor we op weekend vertrokken maakte ik me zorgen: wat als winterwandelen toch niet spannend genoeg is? Lukt het wel, zo zonder après-ski. Geen idee die gedachten vandaan kwamen. Zijn we bang voor verveling? Misschien ligt het daaraan dat onze alledaagse leven vol action steekt. Nu, ja, dit weekend was nu niet bepaald zonder action – moet ik toegeven. Op de afdaling van de Dorfberg toverde Nico plots vier vuilniszakken uit zijn rugzak. Wou hij afval gaan zoeken onder de sneeuw? “We glijden naar beneden,” meent Nico terwijl hij een vuilniszak onder zijn achterste legt. Lachend, bulderend glijden we naar beneden. We trakteren ons op een biertje in de laatste zonnestralen. Dan gooien we onze bergschoenen in de koffer van de auto en nemen afscheid van Kartitsch. Op de terugreis denk ik erover na hoe goed het zich aanvoelt niet elke vrije minuut met één of andere activiteit vol te plannen. Hoe mooi het was met vrienden te kunnen keuvelen en de natuur te genieten. Winterwandelen is eigenlijk niet spannend, ook niet moeilijk en precies daarom wil ik het binnenkort weer gaan doen.