Wie kan ons beter het skigebied van Alpbach laten zien dan een lokale bewoner? Dat is precies waarom we Christina Moser ontmoeten bij het dalstation van de Pöglbahn in Inneralpbach. Christina woont al haar hele leven in Alpbach - de skipiste ligt praktisch voor de deur.
We beginnen onze skidag met de Pöglbahn kabelbaan omhoog naar de Gmahkopf en carven vanaf daar naar de "2000er", zoals Christina de Hornbahn 2000 stoeltjeslift noemt. Het is al zonnig in de ochtend en de piste is bijna verlaten op dit tijdstip van de dag. "Ik doe de eerste afdaling van de dag al zo sinds ik een kind was," zegt Christina. Een uitstekende tip voor het begin van de skidag. Christina maakt haar eerste carvingsporen op de brede pistes, met Inneralpbach onder ons. Het uitzicht in de vallei omvat de alpenweiden, die Alpbach ook tot een populaire bestemming voor skitoerers maken. Bijzonder opvallend: de Großer Galtenberg, met 2.424 meter de hoogste top hier in het Alpbachtal.
Tussendoor brengen we een kort bezoek aan Manfred van de Alpbach skischool en trakteren we onszelf op een "elevenses". Wat is dat eigenlijk? Als voormalig skilerares weet Christina het antwoord natuurlijk: het is een shot schnaps, waar skicursisten uit Engeland zichzelf graag op trakteren rond elf uur 's ochtends. Je kunt bijna overal een schnaps krijgen als je het vriendelijk vraagt. Zelfs bij de liftstations. We laten het bij een klein slokje en nemen afscheid van Manfred.
De Kafner Ast, een door een familie gerunde skihut die pas onlangs is gerenoveerd en ook populair is bij de plaatselijke bevolking, is een geweldige plek om te stoppen voor de lunch. Onder het genot van gebakken bergkaas en grijze kaassoep vertelt Christina ons over de vroegere rivaliteit tussen het Alpbachtal en het naburige Wildschönau. Vandaag de dag is dit verleden tijd - misschien heeft de gondellift naar de Schatzberg, die de voorheen gescheiden skigebieden sinds de winter van 2012/13 met elkaar verbindt, hier een beetje aan bijgedragen. Sindsdien staat het skigebied bekend als Ski Juwel Alpbachtal Wildschönau.
Na de lunch nemen we de gondelbaan naar de Schatzberg, die een prachtig uitzicht biedt over Inneralpbach. Op de top van de Schatzberg is in 2016 de Wurmegg Hut geopend, die beroemd is om zijn gigantische schnitzel, zoals Christina ons vertelt. Eigenlijk wil ze ons hier iets anders laten zien, namelijk het uitzicht vanaf de Schatzberg. We hoeven maar een paar meter omhoog te ploeteren vanaf het liftstation om er te komen. Een goede tip voor een mooie topfoto zonder al te veel moeite.
Op een sneeuwbalworp afstand staat een rustiek houten gebouw - de Schatzberghütte, die ook kan worden gehuurd als privégroep voor maximaal 12 personen. Dit vernemen we van een man die net de hut binnenkomt. Een paar meter lager kun je stoppen voor een hapje bij de Gipföhit. Tijdens de afdaling naar beneden hebben we altijd Alpbach in zicht - maar het beroemde Alpbach Congress Centre zien we niet vanaf hier. Vreemd. Deze vraag zou later beantwoord worden.
Voordat we Alpbach gaan verkennen, maken we een korte omweg met de auto naar Hannes Lintner's Alpbachtal sportwinkel naast het Wiedersberghornbahn dalstation. Onze gids Christina zweert bij de uitstekende skiservice hier, want Hannes is een echte professional. Hij en zijn team zorgen voor de uitrusting van jonge wedstrijdskiërs en Hannes heeft ook als serviceman gewerkt bij de Ski World Cup in Sölden. Christina vertelt ons dat mensen zelfs speciaal vanuit het Inntal hierheen reizen om hun skischoenen te laten aanmeten. Natuurlijk verhuurt Hannes ook ski's en snowboards aan skigasten die naar Alpbach komen. De huidige trends? "Freeriden en toerskiën," zegt hij. Daarom is er nu ook een verlichte piste in Reith im Alpbachtal, die op dinsdagavond speciaal voor toerskiërs wordt geopend. Een andere tip van Christina is Sport Connys.
We laten het skiën voor vandaag voor wat het is, want we willen Alpbach wat meer verkennen. We wandelen tussen oude houten huizen - maar ook de gevels van nieuwere huizen zijn van hout. De reden: in 1953 vaardigde de gemeenteraad van Alpbach bouwverordeningen uit die bepaalden dat nieuwe gebouwen ook moeten voldoen aan de typische architectuurstijl van Alpbach. Alleen de begane grond mag van metselwerk zijn, de bovenverdiepingen moeten van hout zijn en er zijn zelfs precieze voorschriften voor de breedte van ramen, balkons en dakhellingen. Niet elke huizenbouwer hier is blij met de vele specificaties, zoals Christina me vertelt, maar Alpbach is al verkozen tot "mooiste dorp van Oostenrijk". Wij vinden het zeker een van de mooiste dorpen.
Een van de weinige architectonische uitzonderingen in het dorp is het Congrescentrum Alpbach, de locatie voor het jaarlijkse Europese Forum Alpbach. Het wordt hier sinds 1945 elk jaar in augustus gehouden en brengt deelnemers van over de hele wereld samen. Onderwerpen zijn wetenschap, bedrijfsleven en politiek en studenten ontmoeten deskundigen in een ongewoon ontspannen sfeer. Hier komt de naam "Dorp van Denkers" vandaan. Nobelprijswinnaar voor natuurkunde Erwin Schrödinger hield zo van Alpbach dat hij hier zijn laatste jaren doorbracht. Thomas Kahn, een medewerker van het congrescentrum, geeft ons een rondleiding door het gebouw en vertelt ons dat het in 2016 is uitgebreid. Van buitenaf is het nauwelijks te zien, omdat het dak bedekt is met groen en het gebouw ondergronds doorloopt in de helling. Daarom konden we het nauwelijks herkennen vanuit het skigebied.
Binnenin zien we een oversized glazen kegel. Het is gemodelleerd naar een bergkristal en symboliseert het opvangen van invloeden van buitenaf, maar het is ook een spreekbuis naar de buitenwereld. Het verspreidt ook daglicht door het hele gebouw. De muren van sommige seminarruimten zijn gemaakt van aangestampte aarde, zoals Thomas ons uitlegt. Alles is hier gericht op duurzaamheid, zegt hij: "De klei slaat vocht op en absorbeert geluid, wat ideaal is voor een seminarruimte. Verwarming en koeling worden verzorgd door een geothermisch systeem, terwijl een fotovoltaïsch systeem in de glazen gevel elektriciteit produceert." Het congrescentrum verdubbelde zijn capaciteit in 2016. Van buitenaf is het moeilijk te geloven dat hier plaats is voor maar liefst 1.200 mensen. Tijdens onze wandeling door Alpbach zoeken we echter tevergeefs naar echt grote hotelgebouwen, want de vele kleine accommodatieaanbieders hebben zich hier verenigd en vrijwel iedereen in het dorp verhuurt kamers.
We eindigen de dag in een van Christina's favoriete plekken, de Jakober. Het heeft een pizzeria, een gezellige Tiroolse herberg en een café in hetzelfde gebouw. Het eten is uitstekend, met alles van Alpbacher Zerggln en Schlipfkrapfen tot klassieke Tiroler Gröstl. De meeste gasten in de pub spreken Engels, zoals we ontdekten. Van tijd tot tijd treden er livebands op - Christina en haar band zijn ook vaste gasten, dus misschien vind je haar daar wel met een gitaar in haar hand bij je volgende bezoek aan Alpbach.
