De optredens van de Thaurer Muller op bals, in herbergen, op clubavonden en andere bijeenkomsten tijdens carnaval en tijdens de optocht, de "Thaurer Mullerlaufen", die elke vier tot vijf jaar plaatsvindt, zijn de beste voorbeelden van de spreekwoordelijke "bonte drukte" van carnaval.
In de Tiroolse gemeente Thaur bij Innsbruck gaan mensen al eeuwenlang naar carnaval. De uitbundige en soms wilde gebruiken werden voor het eerst gedocumenteerd door officiële verboden. De inwoners van Thaur trokken zich echter maar weinig aan van wat niet mocht. Ondanks enkele onderbrekingen gaven de "Muller" - zoals in de MARTHA-dorpen (= Mühlau, Arzl, Rum, Thaur en Absam) in het algemeen - hun gebruiken en kennis van generatie op generatie door. "Zo is het tot nu toe gegaan en hopelijk gaat het nog vele honderden jaren door", zegt Michael Zarfl, voorzitter van de vereniging Thaurer Muller.
Het gebruik symboliseert hoe de winter plaatsmaakt voor de lente - een gebeurtenis waar elk jaar naar wordt uitgekeken, niet alleen in Thaur, dat nog steeds een plattelandsdorp is. Voor dit doel worden kostuums genaaid en versierd met franjes, houten platen en bobbels (= Zaggelen), maskers worden gesneden en hoeden worden versierd met linten, spiegels en bont totdat een van de vele speciale figuren is gecreëerd. Elk van hen voert verschillende danspassen, sprongen en Schuhplattler uit, en zo zijn er veel verschillende dingen te zien op de "Einimullen" op bals of clubavonden tussen de aftrap in januari en de "begrafenis" op Onzinnige Donderdag, wanneer carnaval weer ten grave wordt gedragen.
„We zijn een van de weinigen die kunnen zeggen dat ze origineel en onvervalst zijn. En daar zijn we trots op.“
De volgorde wordt strikt aangehouden: Eerst neemt de speler plaats in de kamer en begint de Mullerwalzer - uiteraard in drie-vier. Dan maken de heksen en Klötzler plaats voor de voorstelling. Een heks heeft absoluut een bezem nodig en een zekere charmante brutaliteit. Een Klötzler heeft het typische gewaad nodig, dat is genaaid met kleine platen van lichtgekleurd of kleurrijk gebeitst hout, en een atletisch postuur zodat deze platen gaan bewegen en rammelen als ze dansen.
Pas als de twee de weg hebben vrijgemaakt, komen de lente- en zomerfiguren "trester" binnen, zoals het ritmische dansen wordt genoemd. Hiertoe behoren de blanke man met zijn witte broek versierd met linten, het masker van een jongeman, de kleine hoed met glazen baarden, de geborduurde bretels en de talerketting en de Melcher, die in veel opzichten op de blanke man lijkt maar een korte leren broek draagt. Terwijl de blanke man danst en herhaaldelijk over zijn dunne, gebogen "Ulrichstecken" springt, moet de Melcher een goede Schuhplattler zijn.
De oude man - een figuur die meestal te vinden is op de Altbäurische praalwagen tijdens de optocht - is niet meer zo levendig als de twee. De symbolische figuur van een oude Thaurer herbergier met kniebroek, blauwe sokken, een goudgeborduurde adelaar en een oud masker stapt liever over zijn wandelstok dan dat hij danst.
De prachtigste en waarschijnlijk bekendste figuur van Thaurer Muller is de Spiegeltuxer , die alle andere figuren overtreft met zijn kleurrijke hoofdstructuur: kleine spiegeltjes, bloemen en glazen bollen, witte hanenveren en donkere hanenbulten, kleurrijke linten achter op het hoofd en drie taler kettingen aan het gewaad kenmerken deze mooie zomerfiguur. En omdat de mannen achter het spiegelende smokingmasker niet alleen alle gewichtige pracht en praal moeten dragen, maar het ook nog eens met zich mee moeten dragen, wordt er veel kracht, vaardigheid en uithoudingsvermogen van ze gevraagd. Overigens zijn de spiegels niet alleen voorbehouden aan de Spiegeltuxers; een vierkante is ook te vinden in het midden van de Radel, de halfronde hoofdtooi van andere figuren, en met reden: de winterdemonen worden immers verondersteld zichzelf erin te herkennen en van schrik op te rennen.
Herfst en winter worden gesymboliseerd door Zaggeler, Fleckler en Zottler. De eerstgenoemden zijn gemakkelijk te herkennen aan hun licht- of donkerblauwe gewaden, die zijn genaaid met kleurrijke Zaggelen en belletjes. Zwarte hanenveren en een konijnenvacht sieren de hoofdtooi, terwijl de larven en bewegingen minder vriendelijk en grappig zijn dan die van de zomerfiguren. Oude bronnen onthullen dat er in het verleden Fleckler in de Thaurer Fasnacht waren - en het waren precies deze bronnen die een Thaurer inspireerden om deze kleurrijke herfstfiguur in de jaren 1970 nieuw leven in te blazen. Hun hoofdtooi lijkt op die van de Zaggeler, maar in plaats van een hazenvacht wordt een vossenvacht gebruikt - als het ware een overgang naar de Zottler, de wilde, ruwe vertegenwoordiger van de winter.
Naast de vos tooiende Zottler zich ook met pauwenveren op hun hoofd en met de hand geplukte franjes van aardappelzakken op hun kleding, die geverfd is in de typische Muller-kleuren groen, geel, rood en blauw. Voor deze figuren gelden andere regels dan voor de anderen: Het is niet langer een vrolijke Muller wals of Plattler die hier het tempo bepaalt, maar ruigere muziek die past bij het gedrag van de Zottler.
Dit is ook waar de kikker om de hoek komt kijken, wat geen carnavalsfiguur is maar een dansfiguur: De Zottler gaat op zijn rug op de grond liggen met gebogen knieën en springt vanuit deze positie weer op. Als hij op de grond ligt, kan een Melcher of Weißer op zijn rugzak klimmen: De lente triomfeert over de winter.
De volgorde waarin de verschillende figuren hun kunsten vertonen ligt vast tijdens een voorstelling. De muziek voor de dans in de kring is de "Reith im Winkel". De toeschouwers worden dan gedempt: Ze krijgen een tik op de schouder, die vruchtbaarheid zou brengen en al het kwaad zou verdrijven, gevolgd door een shot schnaps. Voor de daaropvolgende vrije dans zoeken de mullers dan een vrouw om mee over de dansvloer te walsen, vaak een vrouw die hen actief heeft geholpen met het maken of repareren van hun outfits. Want hoewel mulling mannenwerk is en de mullers trots zijn op alles wat ze zelf aan hun kledingstukken kunnen doen, is het fijnere werk toch in handen van de vrouwen.
